Jestem wyrazicielem podobnej zasady: "ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy". Pragnę jednak zwrócić uwagę, że Marek Grechuta wprowadził korektę do tekstu z lat 70. - po wersie: "Jak odnaleźć nagle radość i nadzieję":

było: "Odpowiedzi szukaj, czasu jest tak wiele",

a po korekcie: "Odpowiedzi szukaj, czasu jest nie wiele".

 Chyba, że nauczymy się odwracać strzałkę czasu - strażnika naszego więzienia.

Ja szukam od początku lat 90. i dlatego ta korekta jest dla mnie wymowna. Tym bardziej, że nawet w mikroskali dostrzegam gigantyczne opory przed marszem  w kierunku demokracji bezpośredniej. Dobrym przykładem może być próba  skłonienia zarządu mojego Osiedla do:  publikowania na stronach internetowych aktualnego statutu, regulaminów, uchwał i protokołów obrad organów spółdzielni (walnego zgromadzenia, rady nadzorczej i zarządu) oraz protokołów lustracji i rocznych sprawozdań finansowych.
/ Art. 81 Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych  (DzU z 2003 r. nr 119, poz. 1116). /

 Mój wniosek na ostatnim  Walnym Zgromadzeniu - został odrzucony większością głosów.

 Dlaczego? Bo wśród oponentów dominują takie poglądy:

- Publikowanie przez Zarząd Spółdzielni dokumentów w Internecie jest zbędnym wydatkiem.

 Uzasadnienie:

Istnieje przekonanie, że do Internetu zagląda niewielki procent mieszkańców i sytuacja nie ulegnie zmianie w ciągu najbliższych lat.

- Obecny Zarząd pracuje znakomicie i do jego kontroli wystarczy Rada Nadzorcza.

- Na Walne Zgromadzenia przychodzi wiele niezrównoważonych osób, bojkotujących pracę Zarządu. W związku z powyższym  nie należy upowszechniać informacji o pracy tego Zarządu - między WZ. Wcześniejsze dyskusje mogą zrodzić opór i zablokować wartościowe inicjatywy.

- W naszej Spółdzielni są osoby, które nie płacą czynszu. Takie osoby powinny być wyrzucone  "na bruk" bo zasługują na społeczny ostracyzm. W końcu, jeśli straciły pracę, to jest to efekt ich własnej głupoty lub lenistwa, zgodnie z maksymą:  "Każdy człowiek sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem".

Nasuwa się więc pytanie:

Jak zwiększyć szansę  upowszechnienia idei, żeby trafiła również do osób tak odbierających własne otoczenie?

Pozdrawiam

"I co i jak zwykle. Zmiany wywołały opór wśród członków przed .... zmianami. Zło które jest jest znane. Wszystko inne może się okazać nowym złem nieodgadnionym."

A więc mamy podobne doświadczenie. Raz ułożona struktura - walczy o własne przetrwanie. I to mimo wyraźnego dyskomfortu istnienia. Brak dostępu do informacji zwiększa efekt zaskoczenia... ale niweluje wysiłek zrozumienia i odpowiedzialność za skutki złej decyzji. To są chyba główne symptomy społecznej choroby, przedłużającej neofeudalne relacje - oligarchii i skłóconych wasali.

Na walne zebrania zwykle przychodzą ludzie z fragmentaryczną wiedzą o pracy zarządu, a moderatorem (przewodniczącym) zostaje tymczasowo  wybrana (ad hoc) osoba. Poza tym ilość  tematów obrad, wymusza skrótowe ich ujęcie. W ten sposób miejsce rzeczowej dyskusji wypełniają  oratorskie popisy demagogów i pyskówki rzeczników osobistych (lub elitarnych) interesów.

Procedura referendum zasadniczo zmienia ten obraz:

- Pojawia się temat i czas proporcjonalny do złożoności danego zagadnienia.

- Znika teatralna atmosfera, bo każdy zastanawia się w samotności lub w grupie zaprzyjaźnionych osób. 

- Istnieje możliwość znalezienia rzeczoznawcy, gdy problem przekracza kwalifikacje danej osoby.

- Wymiana informacji przetworzonej (już uzgodnionej na poziomie najbliższego otoczenia) w skali całej zbiorowości sprawia, że ta zbiorowość staje się samoorganizującą strukturą, odporną na naciski jawnych i ukrytych decydentów.  

- Gdy znika tajność głosowania, powszechnym zjawiskiem się staje refleksja o osobistej odpowiedzialności. 

Właśnie w celu uruchomienia takiej gry wielkrotnie zachęcałem do wprowadzenia jej reguł do Internetu. W wyniku pozytywnego testu otrzymalibyśmy koronny argument, że zbiorowość dowolnej wielkości potrafi uruchomić proces wnioskowania zakończony decyzją. Lecz  czytający to programiści jeszcze nie poczuli bluesa.

 Opis procedury: